Hoge bergen, grote vlinders en lange rituelen
18 feb. 2015
🇻🇳
vanuit Vietnam
Hallo digitale medereizigers!
David is aangereden door een Vietnameze die op haar telefoon zat.
Maar laat ik mijn verhalen op chronologische wijze vertellen.
Op de zevende dag van onze reis gingen we naar een Spa Resort. We gingen in een modderbad. Het was erg fijn om me even bruin te voelen natuurlijk. Er waren grotten met water en watervallen.
En er was een glijbaan, dus je kunt je natuurlijk wel voorstellen dat we ons hebben vermaakt.
Ondertussen hebben we drie keer met een slaapbus gereisd.
De eerste keer was er geen plaspauze. Deze busrit duurde elf uur, dus ik heb nu een blaas die getrainder is dan Arnold Schwarzenegger.
De tweede busreis gingen de buschauffeurs 's nachts opeens eten. De bus stopte! Hoezee, plaspauze! Het toilet bleek helaas een donker steegje te zijn. Echte reiziger als ik nu ben, liep ik ver het
steegje in. Terwijl ik aan regenbogen en fluffige eenhoorns probeerde te denken, hoorde ik gehijg en gesis achter me. Een boze hond was het niet eens mijn gedrag.
De derde slaapbus had een ingebouwde wc. Ik kon mijn geluk niet op. Tot ik erachter kwam dat er een klein kindje zich niet zo lekker voelde, en dat met de wc had gedeeld.
Na Nha Trang gingen we naar Hoi An. Dit schattige dorpje heeft op bepaalde dagen in het oude centrum een scooterverbod. Heerlijk was dat. Soms had het bijna iets weg van Italie. Hoi An staat bekend
om zijn vele kleermakers. We hebben kleren op maat laten maken!
Op een avond liepen we naar huis (weet je dat verhaal nog over dat jongetje dat op me probeerde te spugen?). Op de stoep waren een paar kindjes aan het spelen. Een van de kindjes, een tweejarig
meisje, zat op een speelgoedautootje met een werkende smartphone in haar hand. Toen ze David zag begon ze te schreeuwen. Ze scheurde op hem af en botste tegen zijn benen op. David zette een stap
opzij, maar het was geen ongeluk. Ze bleef hem volgen en schreeuwend tegen hem opbotsen. Ik denk dat dit wel het hoogtepunt van mijn reis was tot nu toe.
Van Hoi An gingen we via Hanoi naar Ha Long, waar we een nacht hebben geslapen. Ha Long was helemaal uitgestorven omdat het winter is. Toen we 's ochtends naar beneden kwamen om uit te checken, was
er niemand bij de receptie. Uiteindelijk hebben we zelf maar uitgecheckt. We hebben het geld in de hotelmap gestopt en onze paspoorten uit de la gepakt. Ja, we maken hier echt spannende dingen mee.
We gingen met de boot naar Cat Ba. De boottocht was prachtig. Ha Long Bay is zo mooi. Het water staat er vol met bergen. Cat Ba zelf was ook leuk. Er was een bar waar we een paar keer naartoe
geweest zijn en veel andere backpackers hebben ontmoet. We hebben ook mensen ontmoet van the Faroe Islands. Ik was nooit goed in topografie, maar hier had ik echt nog nooit van gehoord. The Faroe
Islands (ook wel 'faeröer') is een eilandengroep midden in de Atlantische Oceaan, met 50.000 inwoners. Ze eten schaap en vis en ze vangen walvissen. Ze hebben een eigen vlag, eigen volkslied en
zelfs een eigen taal. Ik vroeg of het op Deens lijkt, maar het lijkt meer op IJslandisch. Ah ja natuurlijk.
In de bar mocht je zelf muziek aanzetten via YouTube. 'Let it go' bleek niet bij iedereen in de smaak te vallen.
We hebben ook met nieuwe muziek kennis leren maken: de Aziatische versie van One Direction.
https://m.youtube.com/watch?v=R_DX64EwH9M
Op Cat Ba hebben we scooter gereden en we snappen eindelijk het gekke verkeersgedrag van de Vietnamezen. We zijn naar het National Park geweest en ik heb aapjes gevoerd. Er waren vlinders zo groot
als muisjes en we zijn naar de top van een berg geklommen. Het uitzicht was, in tegenstelling tot mijn conditie, heel bijzonder.
Van Cat Ba gingen we terug naar Hanoi. We hebben een middag in een hotel gezeten waar ratten in het plafond liepen, en gingen toen toch maar naar een ander hostel. Dit hostel had onder andere twee
clubs, een bar en een loungebar. Toen we net aankwamen werd er een wedstrijd gehouden wie het snelst zeven bier kon drinken. Op de tafel stond een emmer voor het overgeven. Aan het einde werd er
100 dollar beloofd aan wie de emmer zou leeg drinken. Ik keek maar even weg.
Vanavond is het hier oud en nieuw. Op het Hoan Kiem meer, midden in Hanoi, wordt vuurwerk afgestoken.
Ons hotel is dan van half elf tot half twee gesloten. De eigenaresse gaat zelf niet naar het vuurwerk kijken, maar een ritueel uitvoeren.
De afgelopen weken hebben alle Vietnamezen offers gemaakt naar hun voorouders. In elk hotel, restaurant of winkel staat op een kleedje eten en drinken. Vanavond zullen er Vietnamezen naar de graven
van voorouders gaan om ze uit te nodigen voor het feest.
En dat was het dan alweer bijna voor Vietnam. Overmorgen,20 februari, gaan we naar Vientiane, Laos.
Gelukkig nieuwjaar!
Scooterbendes en spugende babies
07 feb. 2015
🇻🇳
vanuit Vietnam
Hoi allemaal!
Wat lief dat jullie zo enthousiast zijn, en zo lief om ons te volgen. Ook bedankt voor jullie geduld natuurlijk!
Het uitzwaaien was heel gezellig, bedankt voor iedereen die er bij was.
En Ivo, bedankt voor de foto's met handtekening. We zullen ze zeker uitdelen aan alle mensen die je herkennen 'omdat je half Chinees bent'.
We kwamen maandagochtend aan in Ho Chi Minhstad. We hadden een heel fijn hostel. De familie die het runde sliepin de welkomsthal en keek overdag op tv naar Gangnamstyle-achtige
muziekvideo's.
In het vliegtuig kreeg ik steeds meer
jeuk op mijn hoofd, en zodra we in het hostel aankwamen keek David even. Ja hoor, luizen! Ik vind het lief dat jullie me uitzwaaiden op Schiphol, maar ik wil wel graag even benadrukken dat deze
luizen helemaal vanaf Nederland met me meegereisd zijn maar Azië. Just saying.
Voor de Vietnamezen is een auto
eigenlijk alleen voor de rijke mensen, door de hoge belastingkosten. Iedereen heeft hierdoor een scooter. De straten zijn er helemaal vol mee. Er zijn wel stoplichten, maar het is onduidelijk
waarom. Iedereen rijdt overal, en het lijkt alsof het een wedstrijd is zo vaak mogelijk van rijbaan te wisselen. Oversteken is hierdoor een avontuur op zich. Wachten tot het rustig wordt heeft geen
zin: gewoon lopen. Overal rijden scooters en ze scheuren langs je heen.
In Vietnam is het ook heel normaal om
een mondkapje voor te hebben. Vooral in Ho Chi Minhstad is dat heel begrijpelijk. Door alle scooters hangt er een ongelooflijke rookwolk boven de stad. Maar omdat er zoveel scooters zijn, en bijna
alle bestuurders een lap voor hun neus en mond hebben, lijkt het alsof de hele stad een grote scooterbende is. Ha.
Op dinsdag gingen we naar de Cu Chi
tunnels: een soort tropisch bos waar de Vietcong en de Amerikanen in de Vietnamoorlog met elkaar vochten. Onze gids was een veteraan, wat de rondleiding extra bijzonder maakte. Er waren bommen,
tanks, demonstraties van vallen die ze vroeger gebruikten en kuilen waar B52 bommen geland zijn. We zijn door de ondergrondse tunnels gekropen die de Vietnamezen in de oorlog gebruikten. Aziaten
zijn klein en ik ben groot, en dat was niet eerlijk. Na de rondleiding heeft David met een AK47 geschoten (zo een groot ding dat veel geluid maakt en vet stoer is ofzo).
Op woensdag deden we een tour over de
Mekong rivier, naar o.a. een kokokssnoepfabriek. We voeren in kano's en aten tropisch fruit. Er waren meer backpackers van onze leeftijd, wat erg gezellig was. Een Braziliaans meisje vertelde ons
dat ze Cambodja niet zo leuk had gevonden: er waren geen oude mensen op de straten en het was duidelijk dat ze niet over de genocide van 30 jaar geleden heen waren. Ik hoop ontzettend dat je
terwijl je dit leest denkt; "welke genocide?", net als David en ik. We hebben het later opgezocht en het is heel interessant.
Omdat ik ervan uitga dat iedereen te lui is om het zelf in google in te typen, hier een link:http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Rode_Khmer
's Avonds gingen we naar een bar vol backpackers en wonnen we een potje bierpong.
Op donderdag zaten we in het park, toen een groepje Aziaten voor ons kwam staan. Als een gekke hoarder greep ik onze tassen en ging als een waakzame herdershond de conversatie aan. Ze waren
studenten die hun Engels wilden oefenen. JAJA!
Het bleken echt studenten die hun Engels wilden oefenen.
Ze waren even oud als wij en ontzettend aardig. Toen David aan een van de studenten vroeg of hij hobbies had, antwoordde hij; karaoke.
Sommige vooroordelen zijn wel waar.
Onze benen en voeten waren moe van al dat gezit (nee grapje we hebben best veel gelopen) dus namen we een voetmassage van een uur. Het was, zoals David zou zeggen, best oké. We wilden er nooit meer
weg.
Toen we 's avonds over straat liepen, liepen we langs een klein kindje dat probeerde te spugen. Het ging hem niet zo goed af.Ik liep best goed om hem heen, maar ik denk dat ik misschien toch te
dicht in zijn comfortzone gekomen was. Hij stond opeens weer voor me en probeerde op me te spugen. Hij was 2 denk ik. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen, dit is me eigenlijk nooit eerder
overkomen. Ik had het geluk dat hij niet verder kwam dan zijn eigen kin, maar het was een ervaring.
Donderdag op vrijdag reden we naar Nha
Trang in een slaapbus. Een slaapbus is een bus met grote stoelen die ver naar achter kunnen. Er zijn drie rijen in de breedte, elf in de lengte en helaas twee in de hoogte. David en ik hadden een
bovenbed, wat nog enger was dan oversteken. De weg bestond uit heuvelige zandpaadjes, en we zaten niet vast. We hobbelden af en toe bijna uit ons bed. Het uitzicht was wel prachtig. We reden door
dorpjes, rijstvelden, industrieterreinen en bergen.
Nha Trang is een mooie kustplaats. Het
zandstrand is heel lang en de stad is omringd door bergen. Gister aten we krokodil en liep er door het restaurant een chihuahua in een roze jurkje.
Vandaag deden we een boottocht langs
vier eilanden. David heeft bij koraalriffen gezwommen en we zijn eindelijk een beetje bruin geworden (David dan, ik ben natuurlijk nog steeds een verdwaalde ijsbeer). Het was redelijk normaal, tot
onze boot opeens was veranderd in een karaokebar en onze gids zingend verkleed als vrouw tegen een Zweedse man aan het aandansen was (halve kokosnoten, bikini, blonde pruik, ik maak hier geen
grap). We hebben ons absoluut vermaakt. Op het vierde eiland was een zandstrand en maakten David en ik een zandkasteel.
Vanavond hebben we henna-tattoos laten
zetten (sorry mam, het was goedkoop, en we hadden zo een vakantie-ik-ben-ver-van-huis-en-alles-lijkt-opeens-maar-normaal-momentje, het is er na een paar keer wassen weer af!).
Als je dit leest heb je echt veel
gelezen en heb ik erg veel respect voor je!
Nogmaals, rechts in de kolom kun je je
e-mail invoeren. Dan krijg je een mail wanneer ik een nieuw verslag heb geschreven en hoef je niet elke dag tien keer deze site te checken (ik weet dat jullie het allemaal doen!).
Ohja, en Vietnamees geld is vet leuk
want wij zijn nu miljonair.
Doei!
P.S. Mijn e-mail is
jiskatellam@hotmail.com. In Vietnam is Facebook verboden (communistische dingen enzo).
P.S.2 Deze iPad is helaas te oud om
foto's te kunnen uploaden! Ik ga kijken of er een andere manier is! (Alsnog heel erg bedankt voor de extra fotoruimte Mitsie, heel lief!)